soga om fjellturar på vestlandet.
Eg kom på besøk til vestlandet ein tidleg morgon. Etter å ha stått opp klokka tre på morgonen for å kome seg til flyplassen, vente på at utsetjingane av flyet skulle bli ferdig, for så å til slutt sitje over tre timar på eit propellfly, kom eg til slutt til Ulgii klokka åtte på morgonen. Med ein time i tidsskilnad frå Ulaanbaatar, vil det seie seks timar etter eg stod opp. Etter akklimatisering av jet-lag, lunsj, litt kontortid, litt middagskvil og litt middag sat eg i stova til min norsk-amerikanske vert. Då det ikkje var så mykje å ta seg til kom me etter kvart fram til forslaget om fjelltur.
Og her skal det seiast at amerikanarar har forstått noko viktig. Kvifor gå på fjelltur når ein kan køyre på fjelltur? Og når heile Mongolia i prinsippet er ein stor landeveg der det er fri ferdsel, så kan ein kome til eit par fine stader med bil.
Som dei spreke nordmenn me er spente me på oss
fjellskoa. Dei motoriserte fjellskoa i form av ein
Land Cruiser i 70 serien. Fantastisk bil!
Sidan sola var på veg ned og me hadde det litt travelt gjorde amerikanaren det einaste rette, han peika bilen mot det høgste fjellet i det området rundt byen han ikkje hadde vore før, og gav gass. Etter å ha køyrd gjennom den lokale bossfyllinga det det låg strødd med tomflasker, plastposar og daude kyr fann me ein litt meir brukt veg mot toppen. Etter ei relativt lett ferd oppover måtte me heldigvis koble inn firehjulstrekk og lågserie etter kvart. Hadde me ikkje måtta dette hadde det blitt for lett!
Då vegen valde å ikkje gå til toppen av fjellet me skulle til toppen av, hadde me ikkje mykje anna val enn å finne vår eigen veg. Med ein Land Cruisar i lågserie er heldigvis ikkje det eit stort problem. Eg trur me valde rette fjellsko.
Målet med turen, bortsett frå trimmen, var å få tatt
nokre solnedgangsbilete. Då Mongolia på generell
basis er relativt grått før graset gror til att, var det
ikkje berre lett. Heldigvis kan photoshop
hjelpe til med fargelegging.
Sidan det er keisamt å velje same løypa ned som opp når ein er på fjelltur måtte me sjølvsagt finne ein ny veg. Etter å ha køyrd opp på eit nytt fjell og ned på andre sida mot det me trudde var ein veg, såg me vegen nokre hundre meter til sides for der me køyrde ned. Offpiste er tingen! Då me kom til vegen, og merk at når eg skriv veg meinar eg hjulspora i sanden, og kunne snu tilbake mot Ulgii, førte den oss til fleire interessante parti. Bratte nedoverbakkar med kryssande bekkefar og stupbratte skråningar på begge sider av vegen som besto av laus stein og sand. Skjønar ikkje kvifor dei klagar på ein rasfarleg E-16. Ser ein på trafikkmengda, så går det sikkert ein bil i veka gjennom den dalen me køyrde. Mykje meir enn E-16.
Omsider kom me dit at me kunne sjå storbyen i det
fjerne.
Etter litt artige vegar var det strake vegen tilbake til Ulgii. Men strake vegar er ikkje alltid det beste, så difor vart det ein liten avstikkar opp på enno ein liten topp. Slalåm i motbakke, mellom busker og steinknausar er absolutt til å anbefale. Kjekk sport!
Så for å konkludere. Ut frå turmoglegheiter å døme er Ulgii ein sjefsplass.
