Lengre kø med ledige drosjar enn dette finn du ikkje
andre stader enn utanfor Flesland ein roleg føremiddag.
Men uansett, grunna ein litt uroleg mage(les: til tider eksplosiv rennaræv), som det heiter på fint tenkte eg at eg skulle prøve meg på noko vestlig mat i dag, så kva passar då betre enn ein philly cheese steak på restauranten med det velklingande namnet California? California ligg eit stykke frå der eg bur, men eg tenkte at eg skulle prøve noko som eg har lese skal vera bra. Skal du bli kjent ein plass bør du gå. Dette var ein dårleg plan. Sidan eg ikkje var kjent frå før av klarte eg sjølvsagt ikkje å gå rett veg med det fyrste. Etter ein strafferunde på tre kilometer med telefonhjelp og turistinformasjon som ikkje kunne vegen(eller ho kunne vel vegen men eg nekta å høyre etter grunna litt haltande engelsk.) kom eg omsider fram. Då maten var unnagjort var jo det store spørsmålet, korleis skal 130 kilo stril som nett har ete tidenes største middag og allereie er lei av å gå kome seg heim att? Sidan det no var drosjetaking me gjekk gjennom i mongolskundervisinga i dag tenkte eg at her får eg endeleg ei moglegheit til å briljere med nyerverva kunnskap. Det som kanskje burde uroa meg litt var at eg framleis ikkje hadde gjort leksene mine og i alle fall ikkje hugsa meir enn halvparten av dei naudsynte glosene for å ta drosje og forklare kor eg skulle.
Nokre av drosjesjåførane vel å ha ein dekor på
nakkestøttene som me i Noreg kanskje vil finne litt
spesiell.
Eg stilte meg opp langs vegen og rette ut handa, dei første fem drosjane såg ut til å vera opptekne sjølv om det kun var sjåfør i dei, for ingen av dei stoppa. Det kan og hende at dei hadde hatt ein lang dag i anna arbeid og difor såg på drosja som sin privatbil dei berre ville køyre heim med. Men den sjette bilen stogga. I tillegg til sjåfør var det ei mor med eit lite born som sat i framsetet, om dette var ei familiebedrift eller om det var ei oppsamlingsdrosje som berre tok med alle på sin veg hadde eg diverre ikkje nok mongolskkunnskap til å finne ut av. Men problemet kom i alle fall no. For kor skulle eg? Leilegheita eg bur i no er rett på sidan av det mongolske landslaget i fotball sin stadion, så eg prøvde meg lett og ledig på å sei "stadiåån". Heldigvis var dette ei av dei glosene mongolsklæraren min hadde fortald meg som eg hugsa, og sjåføren nikka fint. Interkulturell kommunikasjon er tydelegvis ikkje noko ein treng å gå på høgskule for å lære. litt verre vart det då me kom til eit kryss som i og for seg hadde gått bra om sjåføren tok av i, det hadde berre blitt litt lengre å køyre. Og sidan eg blanda uttrykka for "fortsett rett fram" og "sving til venstre" var det rett før eg hamna på feil veg. Men heldigvis var dette ein relativt liten bil og eg har litt lengre armar enn ein gjennomsnittleg mongol, så med nok eit døme på kor enkel interkulturell kommunikasjon kan vera rette eg handa mellom mora og bornet på høgre sida og sjåføren på venstre sida og klarte å få peika og kommunisert at han måtte rett fram. At han hadde sett på blinklyset og lagt seg i det feltet som skulle ta av til venstre var ikkje noko hindring. I alle fall ikkje for andre enn dei bilane som kom bak. Men dei gav si fulle støtte til sjåføren som nytta angreretten og viste det med mykje sympatisk tuting og fløyting. Heldigvis skulle me til venstre i neste kryss, så då fekk eg bruke den frasa eg hadde rota til i førre kryss. Det er dei som meiner at drosje i Noreg er dyrt. Dersom ein berre ser på verdien som er trykt på pengane er ikkje det heilt sant. For 4,2 kilometer måtte eg ut med 3000 Tugruk. Men dersom ein skal byrje å rekna på kursar og den slags er det ikkje veldig gale med 12 kroner for nesten ei halv mil i drosje.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar