Ørnane kjem

Noreg er kjend for å ha mange festivalar, enkelte for eit relativt snevert publikum. Ja, det er nok nokon som set stor pris på gamalost og rakfisk, men eit veldig breitt nedslag i folket får det sannsynlegvis ikkje. Men ein ørnefestival har ikkje nokon i Noreg kome på å laga enno. Det har dei i Mongolia. Det kan sjå ut som det er ein internasjonal trend, at skal noko bli gjort, så må det ein vestlending til. For her i Mongolia måtte dei i alle fall importere folk og ørner frå Vest-Mongolia for å lage ørnefestival i midten av Mongolia.

Det kan bli langt å ri frå Vest-Mongolia til Ulaan-

baatar, men eg mistenkjer at når dei får stor nok fart

vil ørna ta av og flyge med jegar og hest. Eller at dei 

har køyrd bil. 

Det kan også vera at denne festivalen var eit knep for å få til ein innvandrarfri dag i sentrum av Ulaanbaatar, for eg har aldri før sett så mange av oss utlendingar samla på ein stad.  Folk hadde til og med tatt toget heilt frå Belgia for å få med seg denne festivalen. Eventuelt så sa dei at grunna dårleg ver kom dei seg ikkje til Vest-Mongolia den eine veka dei no hadde pause her i Mongolia, før dei fortsette med den transsibirske jernbana. Mykje folk var det i alle fall. Men kanskje det skule vore betre PR i forkant av festivalen for verkeleg å tømme Ulaanbaatar for utlendingar. Eg fekk heilt tilfeldig høyre om at det skulle skje to dagar i førevegen.

Programmet var i god stil forseinka vel ein time frå start. Men kva gjer det når ein kunne bli høyrsleskadd av musikken dei spela ein liten kilometer vekke frå høgtalarane?

Festivalen byrja, som seg hør og bør, men ein 

prosesjon av ryttarar og ørner. Dette er noko me

bør få med oss til neste 17. mai tog. Vekk med russen

og inn med ørnejegarane. Musikken var riktignok like

høg, men ikkje like dårleg som den som kjem frå ein

standard russebil.

Etter prosesjonen var me i gong! Med talar. Så 17. mai er kanskje ikkje så langt vekke som samanlikningsgrunnlag. Men snøen låg framleis her, så alle borna som hadde blitt drege med på festival kunne renne på akebrett og liknande i staden for å måtte sitje stille og keia seg. God planlegging. 

Medan me venta på at ting verkeleg skulle gå i gong

kom det ein kjendis ridande. Ei fjorten år gamal jente

med ørna si. At ho var kjendis var lett å sjå. Eg fekk

tatt ca. to bilete før ho bortimot forsvann i trengsla.

Stakkars.

Så byrja det me hadde kome for å sjå. For å sitere Tolkien, ørnane kjem. Det fyrste som skjedde var at me stilte oss opp i ein bakke for å sjå på når jegerane skulle ri eit lite stykke og så kalle inn ørna si. Det var eit sperreband på plass for at me skulle stå mest mogleg på line og at alle skulle få sjå. Ressursfulle som  publikum kan vera var det nokon som oppdaga at dette bandet strakk seg litt slik at dei kunne gå litt lenger fram og få litt betre utsikt, samstundes som dei øydela utsikta for alle andre. Så då flytta alle seg litt lengre fram. Så då var det plutseleg mange ulike sperreband som ikkje lenger hang saman. Men med politiet til hjelp flytta folk seg nesten litt tilbake. 

Som ein fersk tilskodar av denne sporten var det 

vanskeleg å sjå kva som var ei utmerka prestasjon

og ikkje. Eg trur domarane sat med stoppeklokke,

så tid hadde sannsynlegvis noko med saka å gjere.

Eg trur kanskje og at det ikkje vart bonuspoeng

for dei ørnane som valde å fly vekk frå jegaren og

heller lande midt inne blant publikum. Då eg har 

snakka med ein ørnejegar som har tatt ulv med si 

ørn, må eg sei at eg ikkje heilt forstod kvifor mange

av publikum absolutt skulle ta selfie tjue cm frå

ørna. 

Etter kvar mann hadde ridd ein gong eller to kvar med vekslande hell, var det kjendisjenta sin tur. Ho eller ørna hadde nok diverre ein dårleg dag, for hennar ørn gadd heller ikkje kome til ho, den landa heller hundre meter bak publikum. Men ho gjorde det i alle fall betre enn han som hadde ei ørn som ikkje ein gong gadd å lette. Heldigvis hadde han ei reserveørn. 

Det var og anna underhaldning. Blinkskyting med 

pil og boge frå galopperande hest er diverre ikkje

ei OL grein. Med tanke på korleis desse karane

såg ut, kan det tenkast at det var noko skremmande

når Djengis Khan kom med sine 40-50 tusen.

Alt i alt var dette eit genialt festivalkonsept, i alle fall litt meir action enn på ein trekkspelfestival. Eller kanskje ikkje. Men hadde dei klart å korte ned dei timelange ventepausane utan noko som skjedde og hatt mat det gjekk an å kjøpe utan å selje ei lunge og ei nyre for å få råd til den, hadde det vore eit forretningspotensiale i å importere dette til Noreg!