På vitjing til Khanen sjølv!

For eit par veker sidan fekk eg beskjed om at så lenge eg hadde eit såkalla romvesenkort (alien card) og eit norsk førarkort kunne eg køyre bil i Mongolia. Denne nyhenda måtte jo sjølvsagd feirast med å reise på tur å besøke Djengisen sjølv. Eg tok med meg ein kar frå New-Zealand til kartlesar og avgarde for me på det eg har blitt fortald er ein av Mongolia sine farlegaste vegar. Kor farleg den eigentlig er vei eg ikkje, men etter fire minutt såg me den første bilen som hadde køyrd av vegen og på veg til Djengis måtte alle hjula på bilen låsast to gonger for å unngå frontkollisjon med bilar som kom i mot og syntes det var ein god ide å køyre forbi rett før ein bakketopp eller i ein sving.

Men me kom oss no fram. Og at dette er den største statuen i verda av ein ridande mann var ganske greitt å sjå.

For meg ser det ut som det også må vera den 

blankaste statuen av ein ridande mann i verda.

Ikkje nok med at dette var den største statuen av ein ridande mann i verda. Inne i sokkelen var og den største mongolske støvelen i verda. Og sikkert den største mongolske pisken i verda, sidan det visstnok var på denne staden Djengis fann ein pisk som han tolka som eit signal på at han skulle okkupere heile verda. Det var altså før statuen var bygd Djengis fann pisken. 

Hadde eg fletta håret, fått litt større viker i hårfestet,

tatt på meg ein hjelm og rustning, drukke eit par liter sølv, 

tatt eit par plastiske operasjonar, samt sett meg på ein hest 

hadde me vore om lag som einegga tvillingar.  

Fascinerande plassering av statuen. (klikk på biletet

for å få det større). Frå hovudet av hesten kan ein sjå

at det er temmeleg midt i ingenmannsland.

Etter å ha sett oss rundt på hovudet til hesten til Djengis og i museet i kjellaren tok me oss ein tur opp i fjellsida på andre sida av dalen for å sjå om me kunne sjå statuen frå den sida og. Heldigvis er det eit såpass praktisk vegnett i Mongolia at dersom det ikkje går ein veg dit du skal, så er det berre til å kjøre dit likevel. Så me slapp å gå opp på fjellet for å sjå om me såg statuen. Men for dei som lurte, me såg statuen frå andre sida av dalen også. 

Det lokale dyrelivet har sett seg lei på statuen, så

dei ser heller andre vegen. 

Til tross for at eg i kontrakten for

å vera her skreiv under på at eg ikkje

skulle innleia noko kjærasteforhold

prøvde eg meg på eit lite frieri. 

Ho ensa meg ikkje ein gong. Ville heller

sjå bort på Djengis heile tida. Sikkert 

berre fordi han har hest og er laga av 

rustfritt stål. Typisk. 

Etter mislykka frieri og nysteikte khushuur(frityrsteikt deig med sauekjøt og litt løk inni) og salt melkete i ein ger langs vegen, som forøvrig hadde fleire fluer på besøk enn det eg har sett i Mongolia og Noreg til saman før, var det på tide å køyra heim att til Ulaanbaatar igjen. Denne vegen var det berre ein gong ein forbikøyrar hadde lyst å frontkollidere med oss, så det er framskritt! Og ein fin tur var det!