Då har eg opplevd det som eg har høyrd besteforeldregenerasjonen min fortelje om. Å bli bura inne på grunn av tyskarar. Og det utan rettssak eller dom. Det var nok verre forhold og lengre opphald dei fekk, men eg vart i det minste forseinka. Eg var til fots på veg til den internasjonale skulen som borna i familien Haug går på. Der var det nokre internasjonale dagar og denne kvelden skulle alle dei forskjellege nasjonane stile med mat frå heimlandet sitt. Når det er mogelegheiter for mat er eg som kjend ikkje vond å be. Då eg kom ut syntes eg det var noko merkeleg med alle politifolka som stopp oppstilt langs vegen, men eg skulle ikkje gå langt før det kom ein politimann i sivile klede og sa noko til mongolen som gjekk to meter framføre meg. Dum som eg var spurde eg om han kunne engelsk og forklare kva som skjedde. Det som skjedde var at han peika halvbryskt lenger oppover gata og gestikulerte for å få meg til å gå. Då eg kom tjue meter lenger opp i gata stod det ein politimann og vinka meg inn bak ein gitterport.
Alle fotgjengarar i synleg avstand
vart geleida inn porten før den vart
forsvarleg lukka og vakta av to
politimenn. Ein uniformert utanfor
porten og ein sivilkledd innføre porten.
Ein av mine cellekameratar i dette høgst provisoriske fengselet kunne heldigvis engelsk og kunne forklare at det var kona til den tyske presidenten som skulle på ein middag inne i sjølve byen. Dette var då god nok grunn til å sperre trafikken frå presidentpalasset til sentrum, bure inne alle fotgjengarar og utplassere politifolk kvar femtiande meter. Berre sånn for å vera på den trygge sida. Heldigvis var fengselsopphaldet kort og etter vel eit kvarter kom presidenten si kone forbi i ein av dei fem bilane som passerte, så då kom eg meg på internasjonal middag. Fem middagar og tre dessertar var heilt ok for å bli akklimatisert til samfunnet etter fengselsopphald.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar